Inhoudsopgave
Inleiding
Dag 1
Dag 2
Dag 3
Dag 4
Dag 5
Dag 6
Evaluatie en tips

Duitsland en Frankrijk 2005

In nevelen gehuld

Maandag 12 december 2005

Loreley

Openluchttheater

Uitzichtspunt

Mainz

Het is 's nachts doodstil, ondanks dat er een doorgaande weg en een spoorbaan vlak langs het hotel lopen

Wanneer ik 's morgens het gordijn open doe, zie ik alles in grijstinten. Bingen, het dorp aan de overkant, is in nevelen gehuld. We ontbijten in de bar van het hotel, waar alles lekker ouderwets en versleten is. Er staat een buffet klaar met allerlei broodjes, allerlei beleg, gekookte eitjes en cereals. We eten op ons gemak en bespreken wat we vandaag gaan doen.

Ons eerste doel is: het bezoeken van de Loreley. Het is een uurtje rijden. Het zicht is beperkt, maar zelfs in de mist is de streek waar we doorheen rijden heel aantrekkelijk. Geen wonder dat dit hele gebied is uitgeroepen tot wereld erfgoed.

In de Rijn, nabij Goarshausen, ligt een kunstmatig aangelegd schiereiland met daarop het beeld van Loreley. We parkeren de Saab aan het begin van het schiereiland en wandelen via het bovenpad naar het beeld. Loreley blijkt een stevige tante, met lang haar te zijn. Haar gezicht is naar beneden gericht. Het is geen flatteuze houding waarin zij zit, maar dat is tevens haar charme. We maken wat foto's en dalen af naar de oever van de Rijn. Daarna lopen we via het onderpad terug naar de parkeerplaats. We komen geen mensen tegen.

Aan de overkant van de weg begint een trap, die naar een hooggelegen uitkijkpunt leidt. We besluiten het erop te wagen en beklimmen de trap, die exact 400 treden telt. Vlakbij de top maken we een tussenstop. Op dit niveau liggen een bezoekerscentrum en een openluchttheater. Het bezoekerscentrum is dicht, vanwege de 'winterpauze', doch het theater kan bezocht worden door 1 euro p.p. in een gleuf in het draaihek te gooien. Dat doen we. Het is een amfitheater en het podium is overdekt door een gigantisch tentdoek. Op het doek hebben talloze bezoekers hun commentaar achtergelaten: "Daniel, je bent een geweldige drummer!" "Mirjam, we komen naar je toe in Keulen en dan nemen we dropjes mee!" etc.

Vanaf een plateau nabij het theater hebben we een mooi, mistig uitzicht over de Loreley. Paul komt in gesprek met een man die aan het werk is met een graafmachine. Hij heeft even pauze genomen om het uitzicht te bewonderen. "Ik kom uit deze streek," zegt hij, "maar ik was hier nog nooit geweest."

We verlaten het theater en klimmen een niveau hoger. Daar ligt een restaurant, maar dat is ook gesloten wegens 'winterpauze'. Het is treurig gesteld met de horeca! Uit balorigheid gooien we 1 euro 5 in een muntenmachine. Door aan een zwengel te draaien wordt van de 5 cent een gedenkmunt 'geperst' met de afbeelding van de Loreley.

Hoe hoger we op de heuvel komen, hoe mistiger het wordt. Wanneer we op het hoogste niveau zijn aanbeland kunnen we niet eens de heuvels aan de overkant ontwaren. We herkennen nog net de Loreley en de torenspits van Bingen. Toch hééft het wel wat, die nevel.

Wanneer we aan de tocht naar beneden beginnen, kruist een zwart eekhoorntje ons pad. Hij roetsjt de boom in. Beneden staat de trouwe Saab voor ons gereed.

Vanwege het vochtige, koude weer moeten we aldoor plassen. Paul heeft al in de bosjes gewaterd, maar ik prefereer een echt toilet. We maken derhalve een sanitaire stop bij het hotel en zetten onze tocht dan voort. We gaan naar Mainz, op de rand van het Rurhgebied. Wanneer we Rüdesheim verlaten, komen we meteen in een minder aantrekkelijke streek terecht. Er staan veel fabrieken en we komen langs saaie industriestadjes.

In Mainz aangekomen zetten we de Saab in een parkeergarage bij het station en trekken de stad in. Mainz lijkt me niet welvarend. We komen voornamelijk dump- en budgetwinkels tegen en er wordt behoorlijk wat gebedeld op straat. We kijken wat rond bij een aantal winkels en lunchen bij Burger King.

Rond de Dom wordt een bescheiden kerstmarkt gehouden. Ik koop een zakje gepofte kastanjes. Daarna bezoeken we de Dom. Het interieur is geheel in duisternis gehuld. Er staat een aantal mooie beeldhouwwerken en in de crypte is het praalgraf van een heilige te zien. Verder is er een aantal gedetailleerde houtsnijwerken. Het ziet er mooi uit, al is het moeilijk te ontwaren in het donker.

We zwerven nog wat rond over de kerstmarkt, waar allerlei prullaria te koop zijn, en dan wandelen we naar de parkeergarage. Het is ondertussen donker geworden. We zijn benieuwd of we de weg terug kunnen vinden!

De parkeergarage is snel gevonden, doch de weg naar Rüdesheim blijkt wat moeilijker. Ik stuur Paul de E42 op en we komen aan de overzijde van de Rijn terecht. Opeens bevinden we ons in Bingen en zien Rüdesheim aan de overkant. Er zit niets anders op dan de pont te nemen. Dat gaat gelukkig zonder problemen. We hoeven slechts korte tijd te wachten en het oprijden van de pont gaat heel makkelijk. Zelfs met de Saab. Na een overtocht van hooguit 5 minuten worden we in Rüdesheim afgeleverd, vlak bij het hotel.

Even later zwerven we over onze 'eigen' kerstmarkt. Het is een heel stuk rustiger dan gisteren en we kunnen op ons gemak kijken. Bij hetzelfde stalletje als gisteren nemen we een drankje. Ik neem roomlikeur en Paul William's brand. Zum wohl!

In de bovenstad zoeken we een restaurant op en komen terecht bij Frankfurt Stadt. De buitenkant is uitbundig versierd, doch binnen is het wat bescheidener: wat mooie bloemstukken en op elke tafel staat een kerstster. We worden bediend door een uitermate stijlvolle ober met een witte haardos en dito snor. Hij draagt een keurig rood jasje.

Het menu is wederom buitengewoon fantasieloos. Ik neem champignonsoep en een rumpsteak met uien. De salade die ik erbij krijg, is erg lekker. Als toetje nemen we allebei een Rüdesheimer Kaffee. Hij wordt geserveerd met een rietje. Misschien niet zo stijlvol, maar wél handig!

Over de uitgestorven kerstmarkt wandelen we naderhand richting Rijn. Alles in Rüdesheim sluit om negen uur en dan is de stad meteen zo dood als een pier. Verbazingwekkend! Alleen uit wat hoempapa-cafés, zoals 'Rudi's Wunderbar', klinkt gelach en muziek.

We brengen een bezoek aan het Kinderdorf, waar een paar hokken met beesten staan. We zien twee schapen, een miniatuurdorpje waar konijntjes huizen en een stal met twee pony's. Daarna dalen we af naar de oever van de Rijn.

We nemen een kijkje bij de aanmeerplaats van de ferryboten. Morgen willen we een boottochtje maken, maar helaas: alle rederijen houden 'winterpauze'! Wat is dat toch hier? Willen de ondernemers soms niet verdienen aan toeristen? Ook bij een verderop gelegen rederij hebben we geen succes. Wél zien we een paar luxueuze cruiseschepen liggen, waar Britten van middelbare leeftijd aan boord gaan. We overwegen mee te gaan als verstekeling, maar zien daar wijselijk van af.

Wanneer we terug lopen naar het hotel, zie ik een papieren roos op straat liggen. Althans, ik dénk dat 'ie van papier is. Paul raapt hem op en het blijkt een kunstig gemaakte broche van textiel te zijn. Hij speldt hem op de kraag van mijn jas. Nu maar hopen dat we geen boze mevrouw tegen komen die roept: "Dat is mijn broche!"