Inhoudsopgave
Inleiding
Dag 1
Dag 2
Dag 3
Dag 4
Dag 5
Evaluatie en tips

London 2005

Glorious High Society!

Woensdag 28 december 2005

Eindelijk: het is ons gelukt! We vertrekken op tijd (06.22 uur) en we zijn niks vergeten! Het schaarse verkeer rijdt gestadig door en een uurtje later zijn we op Schiphol, waar we bij de Mac een Amerikaans ontbijtje gebruiken.

Nadat we zestien minuten getaxied hebben, gaan we om 10.03 uur de lucht in, zo'n dertig minuten later dan gepland. Het landschap beneden ons is wit. Al snel zitten we boven de Noordzee. Het is helder weer en er schijnt een fel zonnetje.

Ook aan de overkant van Het Kanaal is het wit. We landen op Stansted, een vliegveld waar we nooit eerder zijn geweest. Het blijkt behoorlijk groot te zijn. Met een shuttle worden we naar de aankomsthal gebracht. We pikken de bagage op (hebben slechts twee kleine trolleykoffertjes bij ons en een vrijwel leeg rugzakje) en nemen een coach naar Baker Street.

Het eerste stuk van de rit leidt over het platteland. De velden zijn wit en we zien geen mens op straat. Ik zit een beetje te suffen, want ik heb weinig geslapen vannacht.

Wanneer we in de bewoonde wereld komen, word ik alert. Hier begint het: greater London! Mooie twee-onder-één-kap woningen worden afgewisseld met eenvoudige arbeidershuisjes en kneuterige buurtwinkeltjes. Onze eerste stop is bij station Golders Green.

Allengs wordt de route bekender. We komen door Hampstead, door Finchley Road, langs Regent's Park en dan stoppen we op Baker Street. We halen de plattegrond tevoorschijn en lopen gezellig babbelend naar het hotel. We passeren Madame Tussaud's waar een gigantisch lange rij staat. Ik vermoed dat ze David Beckham in z'n blootje tentoonstellen.

Na een half uur komt Gower Street in zicht. In het Arran House worden we verwelkomd door een vrolijk kwetterende receptioniste. We verblijven één nacht in kamer 24 op de derde verdieping. Er staan een éénpersoons- en een tweepersoonsbed. We kijken uit op de fraaie gevel van boekhandel Waterstone's. Zoals dat hoort wanneer je in Engeland bent, drinken we een lekker kopje thee.

Om 13.00 uur gaan we de straat op. We begeven ons naar de ticketbooth op Leicester Square om goedkope kaartjes te scoren. Ik ga in de linker rij staan voor de matinee en Paul sluit rechts aan, voor de avondvoorstelling. Voor mij staat een ouderpaar met twee jongvolwassen kids: een zoon en een dochter. De jongelui zijn modieus, doch dunnetjes gekleed. Ik heb vooral met de jongen te doen: die staat klappertanden van de kou.

Ik scoor tickets voor "Glorious" en Paul voor "High Society". De matinee begint over drie kwartier, dus we moeten opschieten als we voor die tijd willen lunchen. We lopen alvast richting Duchess theater en eten halverwege een hapje bij Pret-à-manger aan Strand.

Duchess is een lelijk, vervallen theater, dat hoognodig gerenoveerd moet worden. Dat past wonderwel bij de sfeer van "Glorious", een komedie over de sopraan Florence Foster Jenkins, die heilig overtuigd was van haar grote zangtalent, maar in werkelijkheid hemeltergend vals zong. Foster Jenkins heeft echt bestaan en was in het Amerika van de jaren veertig van de vorige eeuw een geliefd fenomeen. De comédienne Maureen Lipman geeft haar respectvol gestalte. Ook William Oxborrow, als de cynische pianist Cosme McMoon, laat zijn rol glansrijk tot leven komen. Zijn gezicht spreekt vaak boekdelen.

Na de voorstelling lopen we kleumend en vals zingend naar het hotel. Onderweg stoppen we bij buurtsuper Hannel (die 24 uur per dag, 7 dagen per week open is) en slaan wat frisdrank en een pak chips in. Vannacht daalt de temperatuur op het platteland naar -10, koppen de kranten.

We verblijven een tijdje op de hotelkamer, om op temperatuur te komen. Om 19.00 uur vertrekken we weer. We gaan naar "High Society" in het Shaftesbury theater.

"High Society" vertelt het ongeloofwaardige, doch vermakelijke verhaal van een verwende miljonairsdochter, die verloofd is met een sulletje, op de nacht voor haar huwelijk verleid wordt door een vlotte schrijver en uiteindelijk trouwt met haar charmante ex. Er is danig aan de teksten en arrangementen gesleuteld, waardoor de musical een eigentijdse uitstraling heeft gekregen. Niks mis mee. De nummers worden groots en meeslepend gebracht, behalve het overbekende "True Love", wat mij, zelfs in de nieuwe vorm, te zoetelijk is. Hoe heeft Porter het ooit uit z'n pen kunnen krijgen, vraag ik me af! Had hij teveel rumbonen op?

Ik ben vooral enthousiast over Claire Redcliff als zusje Dinah, Paul Robinson als schrijver Mike en Royston Kean als Uncle Willie. In acte 2 kom ik tevens onder de indruk van hoofdrolspeelster Katherina Kingsley.

Vooral door de mannen wordt er bijzonder goed gedanst. Ook veteraan Kean komt goed uit de voeten. Het decor, bestaand uit een wit landhuis in de verte, omlijst door bomen, struiken en bogen, is een plaatje!

Na de show gaan we eten bij Pizza Hut aan Cambridge Circus. Qua nummering zou dit het bekende pand 84 Charing Cross Road moeten zijn, doch de straatnaam klopt niet! Over Charing Cross Road en Tottenham Court Road lopen we terug naar het hotel. Aan de lantaarnpalen langs de route hangt kleurige kerstverlichting in de vorm van sterren, kransen en andere kerstfiguren.