Inhoudsopgave
Inleiding
Dag 1
Dag 2
Dag 3
Dag 4
Dag 5
Dag 6
Dag 7
Dag 8
Evaluatie en tips
Foto's van Chios

Chios 2004

Langs de kust

Dinsdag 22 juni 2004

Langada

Vrondados

Tris Milis

Karfas

Megas Limnionas

's Morgens vroeg loop ik naar het kleine Ermioni-kerkje en neem foto's van het interieur en exterieur. Het ligt er schilderachtig bij in het zachte ochtendlicht. Vervolgens doe ik boodschappen bij de mini-market. Weer gezellig in het Frans gebabbeld met 'madame'.

Onder het ontbijt probeer ik Ioannis Touloupiadis te bereiken. Ik krijg wederom geen gehoor, maar zo gemakkelijk geef ik het niet op. Er staat nog een ander nummer op de rekening. Wanneer ik dat bel, krijg ik iemand van de telefoonmaatschappij aan de lijn, die, uiteraard, geen idee heeft waar ik het over heb wanneer ik over het gevonden tasje begin. Nou ja, later nog maar eens proberen op één van de andere nummers. Ik wil graag het mysterie oplossen!

In Chios-stad halen we de foto's van Bep op. Ze zijn allemaal gelukt! Bij een andere fotozaak brengt Bep haar tweede rolletje weg. Als die foto's óók allemaal gelukt zijn, is er verder niets met het toestel aan de hand.

We rijden naar Langada, een havenplaatsje aan de oostkust. Daar bezoeken we de kerk, waar opvallend veel verzilverde iconen hangen. Ook is er een aantal panelen, waar levensgrote beeltenissen van heiligen op geschilderd zijn. Kleine tafeltjes, die opgesteld staan in nissen, staan propvol ingelijste ikonen. Aan een kapstok hangen de gewaden van de papa.

Aan de haven nemen we een kopje koffie. We worden nogal nurks bediend, hetgeen een uitzondering is. Boven het water hangen netten, waarin inktvis ligt te drogen. Verderop is een soort gracht met een hoge brug erover heen. Over de brug lopen we terug naar de auto.

In Vrondados stoppen we bij de haven. Er staat een beeld van een stoere zeeman met lieslaarzen aan. We bezoeken de kerk, doch die blijkt gesloten te zijn. In de gevel zijn mooie mozaïeken van heiligen aangebracht. Aan de zijkant ligt een kerkhof met pompeuze familiegraven. Verder zijn er weinig bezienswaardigheden. In een nabijgelegen dorpje moet een steen zijn, waarvan gezegd wordt dat Homerus daar zijn leerlingen toesprak. Maar die laten we voor gezien.

Tussen Vrondados en Chios-stad ligt het dorpje Tris Milis. Anders dan de naam doet vermoeden staan er vier molentjes. Het zijn lage, ronde 'Don Quichot'-molentjes van grijze steen. Ze staan naast elkaar op een pier.

Bij de voorste molen zit een oude man stoelen te matten. We bekijken zijn kunstige handwerk. Dan komen we twee ondeugende jongetjes tegen. Ze proberen allerlei vechttechnieken op Paul uit en bevechten hem met denkbeeldige wapens. Het ene jongetje heet Christos, het andere wil zijn naam niet zeggen. Het enige Engels dat ze kennen is 'fuck you'.

We besluiten de Kampos in te rijden, hoewel Esther heeft gezegd dat de streek moeilijk begaanbaar is per auto. Dat merken we al gauw. De paden zijn heel smal en worden begrensd door hoge muren. Af en toe zien we wat toppen van citrusbomen boven de muren uitsteken, maar verder is er weinig te zien. Dit gedeelte kun je inderdaad beter per fiets of te voet verkennen. Zodra we daar gelegenheid toe hebben, keren we en rijden naar Karfas.

Karfas, ons buurdorp aan zuidelijke zijde, is behoorlijk toeristisch. Uit de trendy barretjes klinkt boenkeboenke-muziek en we zien meer landgenoten dan ons lief is. We lunchen bij één van de vele eettentjes aan het strand en krijgen alledrie een gigantische salade met een heleboel vette cocktailsaus.

Aan het strand staan de ligbedden en parasols drie rijen dik. Ze worden verhuurd door een ongelofelijk gladde macho in glimmende tangaslip. Voor drie ligbedden met parasols betalen we elf euro aan hem. We zitten op de tweede rij. Het is vandaag een warme dag en iedereen zoekt verkoeling aan zee. Ook de Grieken zelf. Vlak achter ons zit een grote groep Griekse jongeren 'cool' te zijn. Voor ons zit een Noorse familie met een jong dochtertje. Het is hier een stuk drukker en toeristischer dan in ons kleine dorpje!

Wanneer we terug zijn bij het appartement gaan Paul en ik plonzen in het zwembad. Daarna zitten we met een aperitiefje op het balkon. Ik probeer Ioannis Touloupiadis weer te bellen en ditmaal heb ik succes. Ik krijg een dame aan de lijn (zijn moeder?), die enthousiast roept: "Are you the lady from Holland who has our bag?" Ze heet Glaudia (weet niet of ik het goed verstaan heb, maar zo klonk het in ieder geval) en is zó blij dat we de tas gevonden hebben, dat ze ons spontaan uitnodigt volgend jaar bij haar te komen logeren! Ik spreek met haar af dat ik de tas achterlaat bij de receptie en dat ze hem daar op kan halen. Dat zal ze doen. Ze bedankt me nogmaals uitvoerig. Fijn dat de tas bij de rechtmatige eigenaar terecht komt, maar het blijft een raadsel hoe het ding in onze kofferbak is gekomen! Ik breng de tas meteen naar de receptie, want ik heb het vermoeden dat Glaudia al in aantocht is!

Wij gaan uit eten bij Anastasis. Onderweg naar het restaurant zien we opeens 'lonkende Lena' (zie zondag 20 juni), op een balkon boven de mini-market staan. En kijk: een Griekse macho komt haar ophalen in zijn bolide. Heeft het lonken tóch succes gehad!

Het eten is lekker. Ik neem met Bep de mèzeschotel. Hij stond eigenlijk niet op het menu, maar op ons verzoek heeft de kok het toch klaargemaakt. Bijzonder aardig. Paul neemt vis. Na het eten brengen we Bep naar het appartement. Paul en ik wandelen naar Megas Limnionas en zitten daar een tijdje op een bankje aan zee. We praten na over de tasjesgeschiedenis en fantaseren over hoe het gebeurd kan zijn. Altijd leuk, dat soort raadseltjes!

De tasjes-story

We vermoeden dat het zó is gegaan.

's Morgens had Bep een lappenpop gekocht bij een winkeltje aan de boulevard. Ze kreeg de pop mee in een papieren tas. Daarna gingen we naar een kledingboetiekje om een T-shirt uit te zoeken. Bep paste het T-shirt en zette daarbij haar tas op de grond. Daarna heeft ze kennelijk een verkeerde tas meegepakt. Toen we de winkel verlieten, kwam de verkoper ons achterna: we hadden de tas met de pop erin laten staan. Dat we per ongeluk een tas van hém hadden meegenomen, had hij niet in de gaten. Dat verklaart waarom Glaudia meteen zei: "Are you the lady from Holland who has our bag". We hadden aan de verkoper en zijn vrouw verteld dat we uit Holland kwamen. Hoe kon Glaudia dat anders weten? Raadsel opgelost!