Inhoudsopgave
Inleiding
Dag 1
Dag 2
Dag 3
Dag 4
Dag 5
Dag 6
Dag 7
Dag 8
Evaluatie en tips
Foto's van Chios

Chios 2004

Onbedorven dorpjes

Woensdag 23 juni 2004

Fyta

Kambia

Amades

Kardamyla

Strand bij Sidirounia

's Morgens vroeg wandel ik een eindje het pad op, dat achter het appartement loopt. Ik kom op een stukje platteland terecht met fruitbomen en tuinderijen. Erg mooi. Zo zal Kampos er ongeveer uitzien, vermoed ik. Ik ga weer ontbijtspullen halen aan de overkant.

Bij het ontbijt zitten we te dubben: zullen we vandaag naar het noordwesten of noordoosten gaan? Een combinatie is niet mogelijk, omdat er geen wegen tussen oost en west zijn. Uiteindelijk wordt het noordoost. We rijden de route in omgekeerde volgorde, zodat we tegen drieën aan het strand zullen zijn.

Het noordoosten is 'woest en ledig', zou je kunnen zeggen. Ondanks de dorheid is het landschap erg mooi. De rotsen zijn grijs en sporadisch begroeid. Terwijl we steeds hoger de bergen in gaan, hebben we schitterende vergezichten over zee en over dorpjes in de dalen. Een kudde schapen en geiten, onder de hoede van een herder met herdershond, steekt de weg over. We zijn op zoek naar het verlaten Moudonklooster, maar kunnen het niet vinden.

Bij het dorpje Dievka, nemen we een verkeerde afslag. We komen dwars door het dorpje heen en stuiten op een geparkeerde auto die de weg verspert. Een soortgelijke situatie als in Flatsia. De dorpelingen kijken geamuseerd toe. Een vrouw gebaart dat Paul moet toeteren. Dat doet hij, maar er komt niemand opdraven om de auto te verwijderen. Ten slotte sjouwen de dorpsbewoners wat tafels en stoeltjes opzij, zodat we er langs kunnen. Vervolgens komen we op een slechte, onverharde weg terecht en nog steeds geen klooster te zien.

Via een omweg komen we op de juiste route terecht. In de diepte zien we een kerkje en een ruïne van grijze steen staan. We stoppen langs de kant van de weg om foto's te maken. Achteraf blijkt dat dit waarschijnlijk het klooster is geweest.

Even later stoppen we in Fyta, een authentiek bergdorpje. De bewoners begroeten ons enthousiast. Eén mevrouw nodigt ons uit op de koffie. We vinden het aardig aangeboden, maar zien er toch van af. De gastvrije dame spreekt geen Engels en wij geen Grieks, dus een gezellig babbeltje wordt moeilijk.

Het dorpje ziet er prachtig uit. Alle huisjes zijn van natuursteen en staan dicht op elkaar. Het kleine kerkje is geel geverfd. Verderop in het dorpje is een pleintje met een klokkentoren. Daar vandaan hebben we een mooi uitzicht over een groen dal.

Even buiten Fyta staat een klein kapelletje langs de kant van de weg. Paul en ik gaan poolshoogte nemen. De sleutel zit in het slot. We maken de deur open en nemen een kijkje binnenin. Het kapelletje hangt vol iconen. De kaarsjes zijn allemaal uitgegaan. Ik steek ze weer aan met het vlammetje van een olielampje en zet er zelf ééntje bij. Wat een serene rust heerst hier!

Het volgende dorpje dat we bezoeken is Kambia. Kambi, de hoogste bergtop van Chios, torent boven het dorpje uit. Ook hier lijkt de tijd stil te staan. Er wonen voornamelijk oude mensen in het dorp, die rustig hun eigen gangetje gaan.

Een oud vrouwtje komt haar huisje uit, wanneer ze ons voorbij ziet lopen. In het Grieks en met handen en voeten maakt ze ons duidelijk dat het wandelpad verderop onherbergzaam wordt en dat we er niet heen moeten gaan zonder bergschoenen. We waren sowieso niet van plan om verder te lopen. Niettemin erg attent dat ze ons even waarschuwt. Ze begint een heel verhaal tegen ons, maar daar kunnen we geen touw aan vast knopen.

Er loopt door dit gebied overigens een officiële wandelroute. Leuk om te doen, mochten we hier nog een keer terug komen.

Het dorpje Amades oogt alweer wat 'bewoonder'. Op een plein staan plastic stoeltjes opgestapeld voor een feest wat hier één dezer dagen plaatsvindt. De cafés en tabepna's zijn op dit uur echter gesloten en ook de kerk is dicht. Jammer, want daar zou een fraaie ikonostase te zien zijn.

Op straat zien we een opmerkelijk tafereel. Een moederpoes komt miauwend aanlopen met een dikke sprinkhaan in haar bekkie. Ze deelt haar prooi met haar twee jonkies.

Kardamyla is het laatste plaatsje op onze tocht. Het is een redelijk groot visserplaatsje dat uit een hoog en een laag gedeelte bestaat. Hier zitten zowaar een aantal tabepna's op een rijtje en ze zijn nog open ook! We lunchen met uitzicht op zee. Er staat een flinke wind en de golven spatten hoog tegen de kade op.

Na de lunch maken we een ommetje langs de haven en fotograferen een modern beeld van een vissersvrouw die op de uitkijk staat.

Ik vond deze 'tournee' langs de bergdorpjes heel bijzonder. Ze zijn allemaal nog zo authentiek en onbedorven door massatoerisme. Bij thuiskomst merk ik tot mijn spijt dat ik maar heel weinig foto's in de dorpjes heb gemaakt. Misschien komt dat omdat de bijzondere sfeer niet in beelden te vangen was.

We spreken af dat we op zoek gaan naar een strandje. Vanwege de harde wind, proberen we een beschut liggende baai te vinden. We rijden de hele noordkust af, maar overal staat een straffe wind. Ten slotte dalen we af naar Chios-stad en daarvandaan rijden we naar de westkust.

Via Avgonyma komen we bij de kust. We zien allerlei schitterende strandjes in de diepte met azuurblauw water, doch ze zijn moeilijk bereikbaar. Ten slotte vinden we een mooi strand in de buurt van Sidirounia. Over een onverhard, steil pad rijden we tot vlak aan de zee. Ook hier staat een harde wind, maar het is te doen. Leuke bijkomstigheid is, dat er nu golven zijn. Over het algemeen is de zee spiegelglad. We zitten met een handjevol mensen op het strand.

Tot half zes zitten we aan de fraaie baai. Dan rijden we terug naar ons thuisdorp. We gaan op het balkon zitten met ouzo en nootjes. De rust is ons echter niet gegund. Eerst rinkelt bij Bep tot tweemaal toe de telefoon, maar wanneer ze de hoorn opneemt, hoort ze niks. Even later wordt er bij ons aangeklopt. De eigenares van het appartement staat voor de deur en zegt in gebrekkig Engels dat er telefoon is. Ze heeft geprobeerd door te verbinden, maar dat lukte niet. Daarom volg ik haar naar de receptie en pak daar de hoorn op. Het is Esther Winkel. Ze vraagt of wij haar misschien gebeld hebben. Ze had een telefoontje gekregen, maar ze weet niet van wie. Ik vraag meteen of ze ons berichtje heeft gekregen. Dat was in orde.

Even later worden we wederom gestoord. De eigenares komt bij Bep langs en vraagt of ze haar kamer wil verlaten. Bep denkt dat ze verjaagd wordt en roept: "Nee, we gaan morgen pas weg!" Het blijkt een misverstand te zijn. De eigenares wil de kamer even aan een potentiële klant laten zien. De desbetreffende dame is op zoek naar een appartement voor haar familie, die in augustus overkomt. Ze brengt een bezoekje aan alle appartementen in de omgeving, want ze wil alleen het allerbeste. Bep haar kamer wordt afgekeurd: te weinig zeezicht! Nou, wijzelf zijn er zéér tevreden mee!

Later op de avond gaan we eten bij Roofgarden in Megas Limnionas. Vanaf het hooggelegen terras hebben we een mooi uitzicht over zee en over het dorpje. Wanneer het donker is, zien we de lichtjes van Turkije.

We worden weer zeer vriendelijk bediend. De menukaart getuigt van humor. In het Engels staan uitdrukkingen vermeld als: "Dit is een echte cholesterolbom. Maar ja, niemand heeft het eeuwige leven," of "Als je dit bestelt, zal iedereen jaloers op je zijn". De beschrijving van keftedakia luidt: "gehaktballetjes in allerlei vreemde vormen".

Aan het eind van de avond gaat Paul alvast in het stadsparkje zitten, terwijl ik de rekening vraag. In het stadspark heeft zich ondertussen een drama voltrokken. Een jongetje heeft per ongeluk zijn bal in de zee geschopt en is ontroostbaar. Er staat een sterke aflandige wind en de bal is al een eind op weg naar Turkije toe.

Onderweg naar het appartement stoppen we even bij Tabepna Limanaki. Bep geeft de foto af die ze gemaakt heeft van de ober. Die stond toevallig op één van de rolletjes die we in Chios-stad hebben laten ontwikkelen. De ober vindt het erg leuk en zegt dat hij ons nóóit meer zal vergeten.

Dan gaan we, voor de allerlaatste keer, naar de mini-market. Madame is er niet, alleen haar zoon. Jammer, ik had best even afscheid van haar willen nemen. Het is zo'n gezellig mens!

In het appartement pak ik alvast de meeste spullen in. Tja, het zit er alweer op. Wat is een week toch snel voorbij! We hebben gehoord dat het in Nederland noodweer is: storm en regen. Er is zelfs gewaarschuwd om niet onnodig de straat op te gaan!