Inhoudsopgave
Inleiding
Dag 1
Dag 2
Dag 3
Dag 4
Dag 5
Dag 6
Dag 7
Dag 8
Dag 9
Dag 10
Dag 11
Dag 12
Dag 13
Dag 14
Dag 15
Dag 16
Dag 17
Dag 18
Dag 19
Dag 20
Dag 21
Dag 22
Evaluatie en tips Foto's

Madagaskar en Mauritius 2006

Dag 15: woensdag 25 oktober 2006

Trekking Isalo National Park

Ranohira

De Smikkels en de Bikkels gaan op avontuur

Het schuimrubberen matje is een beetje slap, toch heb ik redelijk geslapen. Paul is helemaal bewusteloos geweest, dankzij de rum! Terwijl hij nog ligt te pitten, ga ik met m'n dagboekje aan het water zitten. Wat een meditatief moment!

Bij het ontbijt komen de kampeerervaringen los. De mensen die nog nooit gekampeerd hadden, vonden dat het erg meeviel. Bijna iedereen heeft goed kunnen slapen.

Na het ontbijt gaan we met Jacques op pad. We hebben weer een Bikkel- en een Smikkelgroep gemaakt. In principe lopen we dezelfde route, alleen gaan de Bikkels een stuk sneller.

Paul en ik lopen mee met de Smikkels. We beklimmen eerst een hoge trap. Onderweg pauzeren we regelmatig.

We zien telkens een bijzondere plant die, vanwege zijn uiterlijk, "olifantsvoet" wordt genoemd. Het onderste deel van de stam lijkt inderdaad op een olifantenpoot, daaruit ontspruiten grillige takjes met felgele bloemen eraan. Op de rotsen zitten oranje en groene mossen c.q. schimmels. De rotspartijen die we zien, zijn op zichzelf al erg mooi: grillig gevormd en in allerlei roodtinten.

Met zijn "speciale ogen" ziet Jacques telkens wandelende takken in de struiken zitten. Hoe we ook kijken, we zien ze niet. "Kijk, dáár," wijst Jacques en tikt de wandelende tak aan. Eindelijk, nu het beestje zich beweegt zien we het.

Na een mooie, ontspannen wandeling komen we terecht bij de Piscine Naturelle: een prachtige poel met waterval. De Bikkelgroep is er ook. Terwijl wij onze badkleding aantrekken om te water te gaan, trekt de Bikkelgroep verder. Ook een grote groep Franse jongeren gaat er vandoor. Mooi, dan hebben wij de ruimte. Er blijft alleen een groep uit Lille over, met wie Kees in gesprek raakt. De meesten van ons gaan zwemmen of zitten met hun voeten in het water. Lekker om even bij te komen.

Wanneer we uitgerust zijn gaan we met frisse moed verder. We lopen over een weidse vlakte met uitzicht op prachtige rotsformaties. Bij een mooi uitzichtspunt stoppen we om foto's te maken en water te drinken. We komen weer de groep uit Lille tegen. Uiteindelijk komen we op de plek waar we zullen lunchen. Daar treffen we de Bikkelgroep aan en we eten gezamenlijk. We hebben crudité met uiendressing en als toetje ananasschijven. Al het voedsel is van te voren mee naar boven genomen door een aantal dragers en ter plekke klaargemaakt door de vrouw van één van de dragers.

Na het eten gaan we weer op pad. De dragers, o.a. een jongen die gisteravond meedeed met de muzikanten, lopen met ons mee. Eén van hen heeft een stapel metalen borden onder zijn arm.

Jacques vertelt over de begrafenisgewoonten van zijn stam, geïllustreerd door een metalen lijkkistje dat in een nis van een rots staat. Het kistje is opgeschilderd met vrolijke patronen. Dit is slechts een tijdelijke tombe. Drie à vijf jaar later, wanneer er genoeg geld is om een groots begrafenisfeest te houden, wordt de kist uit de nis gehaald en verplaatst naar een definitief graf. We zien daar later een voorbeeld van. Heel hoog in een rots ligt een kist verborgen achter een stapel stenen. Het moet kunst- en vliegwerk geweest zijn om dit graf in te richten!

Vanaf een hoog punt zien we helemaal in de diepte het kamp liggen, waar we vanmorgen vertrokken zijn. Wat een enorm hoogteverschil hebben we overbrugd! Ik vind dit stuk van de tocht behoorlijk zwaar. Het is heet en ik raak snel door m'n energie heen. Het is alleen doorploeteren, met het verstand op nul.

Er hangt een dreigende regenwolk boven ons. "O, dat is nog ver weg," doet Jacques laconiek, gevolgd door: "Kom, laten we opschieten!" "Opschieten" is trouwens "endoa" in het Malagasisch, wat klinkt als "andouwen".

We proberen door te stappen, maar we zijn allemaal moe. Maar in het dal zien we het dak van de bus al glimmen. Nog één trapje naar beneden en dan zijn we er! Mange en Etiënne wachten ons op.

Op de parkeerplaats puffen we uit op een stoepje. "Morgen weer?" vraagt Jacques. Wat een grapjas! Vermoeid stommelen we de bus in. Er mogen wat verstekelingen mee, die glunderend op de achterbank plaatsnemen, en dan kunnen we vertrekken. Onderweg maant een gids aan de kant van de weg Mange tot stoppen. Hij heeft een grote kameleon ontdekt en die wil hij aan ons laten zien. Het is inderdaad een joekel. Hij zit hoog in een boom. Ook deze gids lift met ons mee. De verwachte regenbui blijft uit.

We worden naar de Isalo Ranch gebracht. Het is een luxe bungalowpark met een eigen zwembad. Daar gaan we na deze barre tocht dankbaar gebruik van maken! Maar eerst nemen we met de hele Smikkelgroep een drankje en we smikkelen er chips en pinda's bij.

We hebben een leuke bungalow met strandstoeltjes op de veranda. Daar blijven we echter niet lang: we gaan lekker zwemmen!

's Avonds eten we aan een lange tafel. Op deze luxe ranch hebben ze allerlei soorten rum en die worden uitgebreid geproefd!