Inhoudsopgave
Inleiding
Dag 1
Dag 2
Dag 3
Dag 4
Dag 5
Dag 6
Dag 7
Dag 8
Dag 9
Dag 10
Dag 11
Dag 12
Dag 13
Dag 14
Dag 15
Dag 16
Dag 17
Dag 18
Dag 19
Dag 20
Dag 21
Dag 22
Evaluatie en tips Foto's

Madagaskar en Mauritius 2006

Dag 19: zondag 29 oktober 2006

Glasbodemboot

Fietsen naar Peyrebère

Luxe went snel!

Paul slaapt uit, maar ik ben al om half acht van alles aan het organiseren. Ik wil hier nog wat spullen laten wassen en die ben ik aan het sorteren.

In de kamer ligt een zieltogende kakkerlak, die ik naar buiten mik. Er wordt hier enorm veel met verdelgingsmiddelen gespoten, met als gevolg dat er geen muggen zijn. Het lijkt me echter niet zo goed voor het milieu.

Ik ga schrijven op het terras, maak een praatje met langslopende groepsleden en groet het Indiase personeel dat ijverig aan het werk is. Het is hier werkelijk prachtig. Overal tropische bloemen, planten en vogeltjes. Met de bloemen worden mooie arrangementen gemaakt, die her en der op het terrein staan.

Om kwart over negen gaan we ontbijten. Het ontbijtbuffet is overvloedig. Vers fruit, yoghurt, kokos, eieren (die je naar wens kunt laten klaar maken), pannenkoekjes, broodjes, stokbrood, toast, kaas, witte bonen in tomatensaus, kortom: wat hebben ze níet? Het is te gek voor woorden.

Ik loop met twee bordjes in m'n handen en meteen komt er een Indiër met een dienblad aandraven, die de borden van mij overneemt. Hij begeleidt mij naar een tafeltje, schuift de stoel aan en legt een servet op m'n schoot. Ik word een beetje giechelig van die overdaad aan luxe en service!

We snappen al snel waarom er netten over de etenswaren liggen: de vogels pikken alles van tafel! Een bulbul met een zwarte kuif en rode wangetjes doopt zelfs zijn snavel in Paul z'n jam!

Er zijn twee zwembaden, ontdekken we. Een pierenbadje bij de ingang en een dieper bad in het midden van het restaurant. Aan de overkant van de weg ligt het privéstrand. We mogen gratis gebruik maken van de ligstoelen, kayaks en waterfietsen en er worden gratis excursies georganiseerd.

Wij schrijven ons in voor een tochtje met de glasbodemboot. Ook een paar groepsgenoten gaan mee. Het is een leuke tocht, hoewel het een hoog "bejaardenuitstapjes gehalte" heeft. Voorover gebogen hangen we boven de glazen bodem. Het is geen gezicht: net of we allemaal aan het kotsen zijn! We krijgen allerlei soorten koraal en mooie vissen te zien. Helaas begint het te regenen en hard te waaien. De bootsman besluit voortijdig terug aan wal te gaan.

Ik ga lezen op het terras voor onze hotelkamer, doch word afgeleid door een felrood vogeltje dat levendig heen en weer hipt. Vervolgens komt de "paprikavogel" langs. Hij is donkergrijs met gele strepen rond zijn ogen en roept duidelijk hoorbaar: "papri-papri-paprika!"

De luxe begint al te wennen. We moeten er maar van genieten, want zoiets maken we nooit meer mee!

Na de lunch zwemmen we een rondje en daarna huren we fietsen om met Monique een tochtje te gaan maken. Een helmpje is verplicht, maar alle helmen zijn mij te groot. Daarmee word ik van de verplichting ontheven. We krijgen drie kettingsloten mee, waarop geen enkele sleutel past. "Is het onze verantwoordelijkheid als de fietsen gestolen worden?" vraagt Paul. "Jazeker," antwoordt de receptiemedewerker met een zonnige glimlach. Tja, dit is een typisch staaltje Indiase inefficiëntie!

Ondanks deze onvolmaaktheden gaan we op pad. We fietsen aan de linkerkant van de weg (een overblijfsel uit de Engelse periode) en komen langs fraaie villa's. Wat een gigantisch verschil met Madagaskar! Geen bedelaars, geen schrijnende armoede en niemand die "bonjour" of "vahaza" roept.

Na een kwartiertje fietsen komen we aan in Peyrebères. Paul ziet een bank met pinautomaat. Daar stoppen we, want Monique wil pinnen. Wanneer ze weer geld op zak heeft, zegt ze voor de gein: "Nu trakteer ik jullie op een ijsje." Toevalligerwijze zit er naast de bank een Mississippi Fried Chicken, waar ze ijs verkopen. We storten ons op de Magnums. Ik neem er één met mint; die heb ik in Nederland nog nooit gezien.

Aan de overkant van de weg ligt een parkje. Daar gaan we op een bankje zitten met de ijsjes in ons hand en de fietsen in het zicht. Een extroverte Engelsman komt bij ons buurten. Aan de hand van onze gesprekken probeert hij te raden waar we vandaan komen. Hij raadt het in één keer goed! Hij vertelt dat hij al elf jaar in de VS woont. Een prachtig land, vindt hij, maar de mensen zijn ontzettend dom. Daarom omringt hij zich met Europeanen. Opeens staat hij haastig op. "Leuk jullie ontmoet te hebben, maar nu moet ik er vandoor. M'n kudde komt eraan," zegt hij en laat zich opslokken door zijn reisgezelschap.

In het parkje en aan het strand (waar we op uitkijken) is het een drukte van belang. Overal zitten families te picknicken. Op het strand wordt gerugbyd, gezwommen, gekitesurft en gewaterskiet. Aan een karretje wordt handgemaakt ijs op basis van kokosmelk verkocht. Verderop staat een snackcar waar ze shoarma hebben.

Er komt een oud, Indiaas vrouwtje naast ons zitten. Ze is hier met haar familie, maar ze wil kennelijk even alleen zijn. Een kleindochter komt haar een ijsje brengen, wat ze tevreden smakkend opeet.

Zo zitten we een paar uur op het bankje. We observeren de mensen en praten over deze reis, menselijk gedrag en het leven in 't algemeen. Om tien voor half zes fietsen we terug naar het hotel. De fietsen doen het overigens prima!

We nemen een cocktail aan de zwembadbar en daarna verhuizen we naar het restaurant. We gaan met z'n tweeën aan tafel zitten in een afgelegen hoekje. Er staat weer een gigantisch buffet klaar. We nemen van alles wat. Een dikke, rode kater bedelt bij ons. Ondanks zijn goeddoorvoede uiterlijk, geeft Paul hem een stukje vis.

Na het eten nemen we een "afscheidsdrankje" op Henk, want hij vertrekt morgen naar het eilandje Rodriguez. Het is de bedoeling dat hij zich woensdag weer aansluit bij de groep, maar je weet nooit hoe zoiets loopt.