Inhoudsopgave
Inleiding
Dag 1
Dag 2
Dag 3
Dag 4
Dag 5
Dag 6
Dag 7
Dag 8
Dag 9
Dag 10
Dag 11
Dag 12
Dag 13
Dag 14
Dag 15
Dag 16
Dag 17
Dag 18
Dag 19
Dag 20
Dag 21
Dag 22
Evaluatie en tips Foto's

Madagaskar en Mauritius 2006

Dag 18: zaterdag 28 oktober 2006

Vlucht naar Antananarivo vanuit Toliara

Vlucht naar Port St. Louis op Mauritius

Aankomst Cap Malheureux

Veluma, Madagaskar!

De disco duurde tot vijf uur en om kwart over vijf gaat de wekker. De bagage wordt op twee bushtaxi's (=bestelbusjes) geladen en even later stuiteren we over de weg. Duf staar ik uit het raam. Dit is onze laatste dag in Madagaskar. Ik probeer alles in m'n geheugen te prenten, want ik besef dat ik dit nooit meer zal zien. Biggetjes en kippen op straat. Ossenkarren. Zwaaiende kinderen. "Bonjour!" Hutjes van takken en gras. Vrouwen met manden op hun hoofd. Vrouwen met baby's in een draagzak. Stof. Kleurige vogeltjes. Eén of ander gewas met donkergroene bladeren. Palmbomen. Een levendig stadje met winkeltjes. Mannen op brommertjes. Fietsen. Pousse-pouserijders.

Na 1,5 uur schudden komen we aan bij het vliegveld van Toliara. Het is een bescheiden gebouwtje. Binnen is het vergane glorie. Op een soort scorebord staat met houten letterblokjes onze vlucht om 08.40 uur naar Tana aangegeven.

Tijdens het wachten voor de incheckbalie worden we aangeklampt door gehandicapte bedelaars. Een stelletje oudjes, die beiden blind zijn, vind ik erg sneu. Ik stop ze een briefje van 200 toe. Onze bagage weegt bij elkaar 30 kilo.

Wanneer we ingecheckt zijn, bestel ik twee broodjes kaas, een koffie, een chocolademelk en twee flesjes water aan de bar. Ik sta te klooien met het geld, omdat ik de serveerster niet goed versta. Ik vind het nog steeds moeilijk in te schatten hoe duur iets is.

Als we ons ontbijt achter de kiezen hebben, gaan we naar buiten en zien ons vliegtuig aankomen. Het is een Boeing 737. Al gauw kunnen we aan boord. We krijgen een onbelegd croissantje als ontbijt.

Drie kwartier later landen we in Tana. We hebben de bagage al snel in handen en lopen ermee naar de bus. Wie zien we daar op het dak, al ijverig bezig met het vastsnoeren van de bagage? Etiënne! Mange is er niet bij. Die ligt uit te slapen. Ze zijn hier vanmorgen om zes uur in Tana aangekomen. Onze nieuwe chauffeur heet Castor.

Onze vlucht naar Mauritius vertrekt om vijf uur. We kunnen dus nog wat tijd in Tana besteden. Castor brengt ons naar de plaatselijke kunstmarkt. De weg erheen biedt ons een vertrouwd beeld: rijstvelden, wassende vrouwen, winkeltjes, stenen huizen met balkons en Maggihuisjes!

De kunstmarkt ligt aan de rand van de stad en bestaat uit een lange rij winkeltjes met puntdaken. Het is behoorlijk toeristisch en veel van hetzelfde. Raffiaproducten, houtsnijwerk, halfedelstenen, fossielen, amateuristisch schilderwerk, blikken autootjes. Alles is exorbitant duur, vergeleken met de streek waar we vandaan komen. We laten een vluchtige blik langs de koopwaren glijden, terwijl we rustig langs de winkeltjes slenteren. We hadden op een kneuterig marktje met onbeholpen handwerk gehoopt. Dit is allemaal net iets te gladjes en te commercieel.

Ik koop alleen een ringstaartmaki van raffia. Ik heb er spijt van dat ik geen raffiafiguurtje heb gekocht bij het erosiegat. Zulke leuke hebben we naderhand nooit meer gezien. Maar ja, dat kun je van tevoren niet weten.

Henk komt aansjouwen met een tja, wat is het eigenlijk? Een strijkplank? Het blijkt een traditionele, houten stoel te zijn. Hij is uit elkaar gehaald, zodat hij gemakkelijker is te vervoeren. Nou ja, écht makkelijk is het natuurlijk niet, maar Henk houdt wel van een uitdaging!

Om twaalf uur vervoert de bus ons naar het centrum van Tana. We worden los gelaten voor wat last minute shopping. Met een select gezelschap strijken we neer bij Pizzeria Duo. Het is een hele hippe zaak met internationale klandizie. We worden bediend door een attente, vriendelijke serveerster, die geduldig onze "vreemde" verzoeken aanhoort: "soep, maar graag zonder zeeboe" etc.

Jammer genoeg zijn de winkels tot drie uur gesloten. Toch gaan we na de uitgebreide lunch ons geluk beproeven.

Paul en ik gaan op zoek naar een boekenwinkel om een boek over lemuren te bemachtigen. Alle boekwinkels blijken dicht te zijn. Op straat worden we echter aangesproken door handelaren die allerlei boeken in de aanbieding hebben. Helaas zit er geen lemurenboek bij. We wijzen de handelaren zelfverzekerd af. Dat gaat ons na tweeënhalve week steeds beter af, hoewel ik het niet leuk vind om de arrogante toerist uit te hangen.

We komen bij een Maki-shop terecht en spenderen onze laatste Ariary's aan een shirt, slippers en een peperdure, rode pareo met een makigezichtje erop. We willen ook nog naar een supermarkt, maar daar is geen tijd meer voor. De bus staat al klaar. We nemen afscheid van de handelaren. Veluma (=totziens)!

Op het vliegveld moeten we een douaneformulier invullen. Onze formulieren worden goedgekeurd door de beambte en we mogen de vertrekhal betreden.

We hangen rond bij de taxfreeshops. Ik zie een fles met mijn favoriete drankje. Het kost vijf euro, maar ik heb net niet genoeg. Afrekenen met de creditcard mag niet onder de dertig euro. Paul leent van Henk twee euro. Samen met het kleingeld wat ik nog heb, haal ik het net. Maar ook dat baat niet. De caissière mag geen kleingeld aannemen: alleen munten van 1 en 2 euro. Ik ben nu al twee keer teruggeweest voor die fles Punch Coco en ze heeft met me te doen. Ik mag in Ariary betalen, hoewel dat eigenlijk niet is toegestaan. Nu heb ik totaal geen Ariary's meer. Jammer, want het zijn mooie biljetten.

We vliegen met Air Mauritius en ons vliegtuig heet "Pink Pigeon". Een steward spuit insectenverdelger in de cabine en dan kunnen we gaan.

Na 1,5 uur vliegen en een lekker Indiaas dineetje, landen we om 19.50 uur plaatselijke tijd in Port St. Louis. Paul en nog wat andere mensen van de groep gaan snel pinnen op het vliegveld, alvorens we in een transferbusje stappen. Onderweg naar het hotel vergapen we ons aan de moderne gebouwen. Een zee van licht, een casino, hotels, hoge flatgebouwen. Het is één en al welvaart.

De aankomst bij het hotel (of eigenlijk "resort") brengt een cultuurshock teweeg. We worden opgewacht door iemand in kapiteinstenue en een legertje zijige Indiërs, die ons in de watten willen leggen. Er staat een non-alcoholische cocktail klaar en we krijgen verfrissingsdoekjes met citoengeur uitgereikt. Het lijkt wel de Love Boat, maar dan op het land!

Onze bungalow is buitensporig luxe. Het is een kamer en suite, ingericht met hout, pitriet en bamboe. Daarachter ligt een compleet ingerichte badkamer. We hebben zelfs een t.v.! Het is gewoon belachelijk!

Op de veranda staan twee kuipstoeltjes en een glazen tafeltje. We kijken uit op een tropische tuin, die nu door het donker grotendeels aan het oog onttrokken is.

Er staat een dinerbuffet voor ons klaar en "Captain Stubing" dringt erop aan dat we moeten eten. Maar we hebben helemaal geen trek. Bovendien staat op het terras een niet al te beste zanger discodreuntjes te kwelen. Daar hebben we geen behoefte aan. Eerst maar eens bijkomen en alle indrukken verwerken. Dit is zo'n scherpe tegenstelling met Madagaskar dat we helemaal perplex staan.

Later op de avond drinken we iets aan de zwembadbar. Onze cocktails zijn prachtig versierd met bloemblaadjes en schijfjes ananas. We blijven tot half twaalf in de bar. Het personeel is al weg gegaan.